Nieuwjaarstoespraak burgemeester Nieuwenhuis

Op maandag 8 januari 2024 hield burgemeester Nieuwenhuis tijdens de nieuwjaarsreceptie onderstaande toespraak.

Beste mensen,

Ergens net voor Kerst zaten we met ons gezin in de auto en zocht Mirjam wat muziek op om te luisteren. Op een of andere manier bracht de techniek achter Youtube ons bij een prachtig muziekstuk met een verteller. Een kruising tussen een oratorium en een opera. Met de muziek op de achtergrond, klonk het volgende verhaal:

Het was 150 jaar geleden, midden november 1873, dat een oceaanstomer met de naam ‘Ville du Havre’ uitvoer van New York met als bestemming Frankrijk. Met aan boord 313 passagiers. Onderweg heerste aan boord een feestelijke sfeer. De reis ging voorspoedig. Ze zouden op tijd in Parijs zijn om daar Kerst te vieren. Met gezellige maaltijden in rijk versierde eetkamers. Anna Spafford en haar vier jonge kinderen waren onder de opgetogen gasten. Ze kwamen uit Chicago. Hun vader, Horatio, had ook het voornemen gehad met hen mee te varen, maar werd door zaken opgehouden. Maar, maak je geen zorgen had hij zijn vrouw en kinderen verzekerd, ik zal zo snel mogelijk ook een reis boeken en me bij jullie voegen in Parijs. Hij wilde samen met hen zijn in de lichtstad. En daar, zoals de Amerikanen het zeggen, the season of goodwill te vieren.

En dat hadden ze ook wel een beetje nodig. Want twee jaar geleden had de grote brand van Chicago al Horatio’s zakelijke eigendommen verwoest. Daarom was deze reis ook een beetje bedoeld om de hoop te herstellen en heling te brengen in hun levens.

Eenmaal aan boord van het schip, op de avond van 22 november gingen Anna en haar vier kinderen slapen en droomden van het komende Kerstfeest. Maar om 2 uur in die nacht werden ze wakker geschud. Ondanks de heldere sterrenhemel kreeg hun schip, Ville du Havre, op onverklaarbare wijze een aanvaring met een Schotse klipper. Reddingsboten werden zo snel als het kon gevuld met mensen. Velen sprongen zelf in het ijskoude water. Anna probeerde in de paniek die ontstond, haar kinderen bij zich te houden, maar de twee oudsten raakte ze kwijt in de verwarring die ontstond. Precies 12 minuten na de aanvaring sloeg een golf over het dek. Anna werd er door meegesleurd. Haar andere twee kinderen wilde ze bij zich houden, maar ze miste daarvoor de kracht. Later werd Anna gevonden door de bemanning van de Schotse Klipper. Bewusteloos, drijvend op een houten plank.

Anna werd gered en kwam aan land. Ze stuurde een telegram naar haar man, met een paar woorden: “Saved alone. What shall I do?” Horatio nam het eerste het beste schip dat vertrok richting Frankrijk.
Op een gegeven moment riep de kapitein hem bij zich op het voordek. Volgens de berekening van de bemanning naderden ze de plek waar Anna te water was geraakt en hun dochters verloren had. De kapitein wees naar het water. Maar Horatio weigerde naar beneden te kijken. In plaats daarvan staarde hij voor zich uit. Hij keek omhoog naar de maanverlichte hemel. En gaf woorden aan zijn gevoel:

When peace like a river
Attendeth my way
When sorrows like sea billows roll
Whatever my lot
Thou hast tought me to say: it is well
It is well with my soul.

Soms gaat mijn weg een rivier van vrede
Soms rolt verdriet als de golven van de zee
U hebt mij geleerd te zeggen dat het goed is
Het gaat goed met mijn ziel.

Ondertussen zijn de woorden van Horatio omgezet in een lied “it is well with my soul” en bekend over de hele wereld.

Tot zover het verhaal van Anna en Horatio.
Eigenlijk wel bijzonder.
Een dramatische gebeurtenis. Die we veelal zijn vergeten.
En vervolgens een lied met een prachtige voorstelling met een miljoenenpubliek. Daar luisteren we maar al te graag naar.
Vreemd, zou je zeggen. En tegelijkertijd zijn wij mensen misschien ook wel een beetje zo. Want, eerlijk is eerlijk, we hebben toch liever de lusten dan de lasten.
Zien we dat ook niet terug in onze samenleving?

Succesvolle ondernemer willen we allemaal zijn. Willen we ook de offers brengen in de weg daar naar toe?
We willen allemaal een stevig optreden van politie en handhavers. Accepteren we ook hun gezag als ze ons aanspreken of bijsturen?
We hebben graag een piekfijn huis in het mooie Triangel. Accepteren we ook de groeipijn die voorkomt uit de dynamiek van zo’n nieuwe wijk?
We balen van de klimaatverandering en bijbehorende weersomstandigheden. Zijn we ook bereid iets in te leveren van onze luxe?
We willen een nieuwe regering in Den Haag die al onze problemen oplost. Mag ons dat ook iets kosten?
We schreeuwen om leiderschap. Willen we ook geleid worden?
We zijn vaten vol tegenstrijdigheden.

Terug naar Anna en Horatio. En vooral: terug naar de boodschap in dit verhaal.
Op het moeilijkste moment hadden ze elkaar. Saved alone? Nee. Ze was niet alleen. Horatio stond naast haar. Samen zochten ze een weg vooruit en die vonden ze. Ze waren niet voor niets op aarde, ze hadden een doel. Ze besloten de rest van hun leven zich in te zetten voor anderen. De zwarte bladzijde bleek de basis voor iets groots en goeds. De hulp die er op dit moment aan die ruim 400 kinderen wordt geboden, zou er niet geweest zijn, als ze hun eigen 4 kinderen niet waren verloren.

Het is, naast de tragiek, ook een verhaal van moed. Van hoop. Een verhaal dat inspireert. Een verhaal dat aanmoedigt om niet bij de pakken neer te zitten, maar het goede te doen. Samen sterk te staan. Omhoog te kijken.

Er gaat gelukkig veel goed. Dat zijn de ‘lusten’. Er zijn ook ‘lasten’ genoeg:
Wereldwijd. Oekraïne, Israël, de Gazastrook. Hoe zal zich dat ontwikkelen?
In Nederland. Duurzaamheid, stikstof, woningbouw. En wanneer krijgen we welke regering?
In Waddinxveen.
Politie en brandweer staan voor grote uitdagingen, ze doen hun werk in steeds complexere context. Met, zorgelijk genoeg, hier en daar ook uitingen van geweld juist tegen hen.
Ondernemers kennen de spanning van het ondernemerschap. Wel of geen order binnen slepen? Wel of niet investeren?
Verenigingen binden graag nieuwe leden aan zich. Maar hoe houd je ze vast? En is de verenigingsruimte wel adequaat?
Scholen krijgen te maken met enorme groei. Fijn dat er aanvullende ruimte komt. Maar hoe fixen we dat zolang die ruimte er nog niet is?
Als gemeente groeien we als kool. Vandaag nog even opgevraagd: 34.003 inwoners. Hoe managen we alle vraagstukken die daarbij horen? En hoe vinden en binden we medewerkers?
Zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Kortom, aan vraagstukken geen gebrek. Zoveel is wel duidelijk aan het begin van het nieuwe jaar.
Hoe gaan we daar mee om?

Even terug naar Horatio. Laten we niet op de golven staren. Daar worden problemen niet kleiner van en ze lossen er ook niet van op.
Het hoofd omhoog. En de handen uit de mouwen. Dat lijkt mij het devies.
Is er woningnood. Dan gaan we in Waddinxveen bouwen.
Is er behoefte aan extra maatschappelijke voorzieningen? Dan nemen we het besluit en bouwen een Gouwehal, een nieuw zwembad en een nieuwe school.
Willen we een duurzamer Waddinxveen? Dan starten we een pilot met deelauto’s, dan delen we bomen uit en plaatsen we lantaarnpalen op zonne-energie.
En zo namen we in 2023 zo’n 450 collegebesluiten. Met alle daaruit voortvloeiende raadsbesluiten.
Namens het college kan ik zeggen: wij zetten ons, ook in 2024, graag weer met hart en ziel in.

Dat doen we voor Waddinxveen.
Dat doen we voor u.
Dat doen we het liefst ook samen met u.

Heel misschien wordt 2024 een spiegelgladde zee.
Het kunnen ook hoge golven worden.
Of misschien iets er tussenin.
Wat het ook wordt
Hoofd omhoog, handen uit de mouwen.
It is well, It is well.
Iedereen de beste wensen voor 2024!